Donderdag 30 mei –Hemelvaartsdag
In de avond bij Hamzah geweest en afgesproken dat we zondag naar Joppe zullen gaan in Malino. Nel van Marle wou er ook even naartoe. Joppe heeft wat aan zijn longen hebben ze uitgevonden. Liever – dan nu naar Holland teruggezonden te worden – wil hij het hier voor elkaar gebracht hebben. Als dat gaat, en daarvan hebben ze hem de verzekering gegeven. Nu moet hij drie maanden in Malino zitten, in het hospitaal daar. Het is geen slecht oord en het moet juist nu erg mooi zijn. Dus wij gaan er zondag heen.
Zondag 2 juni
Vanmorgen vroeg op stap gegaan. Om zeven uur vertrokken. Nel, Hamzah en zijn vrouw, Ong als chauffeur en ik. Die Ong is een van de aardigste van onze Chinezen. De rit naar Malino gaat via Soengoeminassa – de plaats waar Joppe en ik vroeger eens te voet gedeeltelijk heen zijn gegaan.[1] Waar de Radja van Goa woonde, die tussen twee haakjes deze week is gestorven. Het is nu heel anders dan toen wij er door het water heen baggerden. (…)
Joppe is blij dat we gekomen zijn en we maken een lange wandeling langs prachtige wegen. (…) Joppe ziet er niet goed uit. Moet hier drie maanden blijven en zal er dan volgens de dokter bovenop zijn. (…)
Wij wandelen maar wat, zien heel veel mooie bloemen. In een heg een wondermooie hele grote blauwe kelk. Maar die is net als de winde, verdort veel te gauw. Niet te plukken. Maar Joppe zal voor de dames bloemen laten zoeken door de kebon (tuin) van Lans, die hier het mooiste huis heeft.
Na het eten zitten we nog geruime tijd met elkaar te praten. Vertelt de Minangkabause dokter van zijn belevingen in de oorlog, hebben wij het over de kwestie van het selectie-bloed van de kleine vorstjes hier. (…) Hij past goed op Joppe, dat die genoeg eet, en verwerkt zelf ook grote porties. Dat is het enigste dat ons kan helpen, is zijn parool.
Maandag 16 september
De tandenman was vol bezet, heb nu een afspraak voor morgen. Even bij Nelin de apotheek gekeken. Ze komt vanavond eten en neemt Joppe dan mee, die nu uit het hospitaal is maar er zich bij heeft moeten neerleggen om voorlopig de bijl er hier bij neer te leggen. Hij zal nu werkelijk binnenkort naar Holland moeten gaan. Arme bliksem. Goed dertig, zijn best gedaan en nu TBC.
Dinsdag 8 oktober
Op kantoor geen nieuws, alles de gewone routine. In de avond vond ik Joppe op me wachten. Hij gaat zaterdag naar Nederland. Het zal wel geheel per vliegtuig gaan en hij kon eigenlijk niets meenemen, dat is beroerd. Ik had hem graag wat meegegeven van hier, maar het is nu eenmaal niet anders. Jammer voor hem. Het is een aardige kerel en nu zo naar Holland terug te moeten gaan… Ik hoop dat hij er thuis gauw weer bovenop komt en zijn werk hier kan vervolgen. Hij houdt van dit land en de mensen hier en is er vrienden mee. In het hotel gegeten met een stuk of wat lui, er was een jarige en er werd een borrel geschonken ter zijner ere. Dan belde Joppe weer, of ik bij Hamzah wilde komen. De Njonja had een taart voor me gemaakt om samen op te eten als welkom thuis en of ik nu gauw zou willen komen. Het was er weer zo prettig. De kinderen kwamen gauw om de ‘oom’ heen, even aangehaald en dan bleef Boddy dicht naast me zitten en Noor leunde tegen haar moeder, die druk aan het vertellen sloeg van wat er in de afgelopen tijd was gebeurd. Dan even onderbreken: Joppe moest daar eten of ik ook nog mee wou doen. Nee? Dan kwam er nu wat ander lekkers, een soort vla met doerian erin verwerkt – de sterk riekende vrucht die ik nog niet goed in mijn gevoel en smaak kan plaatsen. Maar ze had er wat lekkers van gemaakt, de Njonja. En daarna een hartvormige mokkataart die overheerlijk was. Zo hebben we gezellig zitten praten en dan weer eens de juwelen bekeken – er was weer wat anders dat ik nog niet kende. “Toewan heeft gelijk gehad laatst, dat het goud omlaag ging. Nu is het 11 gulden en toen de Toewan het zei was het op het hoogst 14…” Of het nu verder zal dalen, dan was het beter nu te verkopen en straks weer terug te kopen… Het is weer gezellig geweest.
[1] De beschrijvingen hiervan zijn helaas verloren gegaan.